Με πάντρεψαν πριν από οχτώ χρόνια… και μόλις τη νύχτα που πέρασε έζησα, για πρώτη φορά, τη θύελλα των συναισθημάτων που με συντάραξαν και με μεταμόρφωσαν σε αληθινή γυναίκα. Κι αναλογίζομαι ότι στο βάθος του φύλου μου, μέσα στις ρίζες του ενστίκτου, βρισκόταν η γυναίκα σε ύπνωση, περιμένοντας τον κατάλληλο άντρα, που θα την ξυπνούσε, εμφυσώντας τη συνείδηση μαζί και την πνοή του σ’ ένα καινούργιο ον.

Αυτό το καινούργιο ον είμαι τώρα εγώ! Αυτά γράφει στο ημερολόγιό της η Ισμήνη Κονταξή έναν χρόνο πριν από την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, θα σταθεί πολλές φορές αβέβαιη ανάμεσα στη νύχτα και στο φως και θα αναζητήσει απεγνωσμένα έναν λόγο για να ακουμπήσει… Μα ποτέ δε θα πάψει να κοιτάζει το φεγγάρι με μάτια γεμάτα όνειρα.

Εφτά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου θα βρεθεί μπροστά σε μια καινούργια αρχή. Και τότε θα προσπαθήσει να κατανοήσει τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστράφηκε τις άγριες μέρες της Κατοχής, όταν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμιά αξία.

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που στέλνει το μήνυμα πως, όταν υπάρχουν άνθρωποι με σεβασμό και πίστη σε υψηλές αξίες, δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε σε μια άνοιξη πραγματική, ύστερα από τη δίνη του χειμώνα.