Σημαίες, τυμπανοκρουσίες, μεγάφωνα. Κρίση, αδικία, αγανάκτηση. Η πλατεία γίνεται αρένα. Στο βάθος, τα θηρία ξυπνούν και βρυχώνται. Αυτόν το Μάη η Αθήνα νοσταλγεί τους Δεκέμβρηδες και η άνοιξη δε λέει να ανοίξει.

Ο Πέτρος αναζητά τη Σοφία μέσα σε πρόσωπα νεκρών γυναικών, σε μια ιστορία αγάπης, σε μάτια γάτων, ασημένια πτηνά, παλιά σπιρτόκουτα. Η Σοφία τον ονειρεύεται αλλά τη βαραίνουν οι ενοχές, η έρημη πόλη, το μακελειό που πάει να την πείσει ότι δεν είναι τώρα καιρός για έρωτες. Γύρω τους μια δέσμη άνθρωποι, φίλοι κι εχθροί, εναγωνίως κυνηγούν τη χίμαιρά τους, ίδια για όλους κι ανόμοια, ψάχνοντας μέσα της το χρόνο που χάθηκε ή τον εαυτό που χάθηκε – και που ίσως να ’ναι το ίδιο πράγμα.

Ένα μυθιστόρημα για την αγωνία μιας γενιάς να μείνει ζωντανή μες στη μιζέρια, μια ιστορία για τον επικίνδυνο ρεαλισμό της ζωής ενάντια στον ασφαλή ρομαντισμό του θανάτου ή για την αλήτικη αυθάδεια της γάτας ενάντια στον νικηφόρο βρυχηθμό του λιονταριού.