ΕΡΡΙΚΟΣ Ο Δ - Α & Β ΤΟΜΟΣ

Ερρίκος ο Δ΄ (πρώτο μέρος) (αγγλικός τίτλος: Henry IV, Part 1) είναι ιστορικό δράμα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που πιστεύεται ότι γράφτηκε το 1596 ή το 1597 και δραματοποιεί μέρος της βασιλείας του βασιλιά Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας.

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1598 με τον τίτλο Η ιστορία του Ερρίκου Δ΄, χωρίς ένδειξη προγραμματισμένης συνέχειας. Μετά τη μεγάλη θεατρική και εκδοτική επιτυχία του, ο Σαίξπηρ παρουσίασε δύο χρόνια αργότερα ένα δεύτερο έργο με τίτλο Ερρίκος ο Δ΄ (δεύτερο μέρος). Στην έκδοση του 1623, ο τίτλος του πρώτου έγινε Ερρίκος ο Δ΄ (πρώτο μέρος).

Το έργο καλύπτει μόλις ένα χρόνο, αρχίζοντας από το 1402 έως το 1403, στην αρχή της βασιλείας του Ερρίκου Δ'. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την αποτυχημένη απόπειρα της οικογένειας Πέρσι και των συμμάχων τους να ανατρέψουν τον Ερρίκο Δ΄. Παράλληλα με την πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ του βασιλιά Ερρίκου και των επαναστατημένων ευγενών, απεικονίζει τον έκλυτο βίο του γιου του βασιλιά (ο μελλοντικός βασιλιάς Ερρίκος Ε΄) και την τελική μεταστροφή του.

Σε όλο το έργο, η τραγική πλοκή διακόπτεται τακτικά από κωμικά επεισόδια με τον Φάλσταφ, έναν εύθυμο ευγενή, φίλο του γιου του βασιλιά. Ο συνδυασμός του κωμικού και του τραγικού, η εναλλαγή των ευχάριστων, κωμικών σκηνών με τις δραματικές καταστάσεις συνέβαλαν στην επιτυχία του έργου, που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του Σαίξπηρ.

ΕΡΡΙΚΟΣ Ο Η

Στον "Ερρίκο τον Όγδοο" η πορεία του έργου πορεύεται μέσα από εικόνες τελετών και το σχολιασμό τους. Τελετές με σπάνια λαμπρότητα και πλούτο, όπως για τη συνθήκη ειρήνης ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία. Και "τελετές" με τυπική, τρομοκρατική επισημότητα, όπως η εκτέλεση του δούκα Μπάκιγχαμ, τέλος η τελετουργική φαντασμαγορία από την τελετή της βάφτισης της Ελισάβετ και τη σπαρταριστή περιγραφή του συγκεντρωμένου πλήθους στην αυλή.

Το έργο ανέβηκε στις 16 Ιουνίου του 1613 στο θέατρο «Σφαίρα» και, κατά τη διάρκεια της παράστασης το θέατρο έπιασε φωτιά και κάηκε.
Οι κυριότεροι χαρακτήρες του παρουσιάζονται να δέχονται με χριστιανική υπομονή και εγκαρτέρηση την αλλαγή της τύχης τους.
Κύρια στοιχεία του έργου είναι η συγγνώμη, η συμφιλίωση και ο εξορκισμός του κακού. Θεωρείται το δράμα με τις πιο φαντασμαγορικές σκηνές συνόλων και είναι προφανής η προσπάθεια του Σαίξπηρ να καταδείξει με κάθε λεκτική απόχρωση το κρατικό μεγαλείο της ελισαβετιανής εποχής.