[...] Τον κοίταξα υπό τον ήχο των κελαρυστών νερών και έδειξα με το δάχτυλο τα χαρτιά μπροστά του. «Τα έχω όλα γραμμένα στην αίτησή μου».
Τα μάτια του ανοιγόκλεισαν ανάποδα, το κάτω βλέφαρο προς τα πάνω, σαν ερπετό. «Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη ταύτιση εμπειριών, κυρία μου. Εννοείται. Αλλά κάποιες βασικές κοινές τάσεις»
«Να φοβάται την ανατολή; Να του αρέσει να σέρνει όλη μέρα τον ίδιο καφέ και να τρώει μέσα από την κατσαρόλα; Να θέλει να ξυπνάει το πρωί από μια μουσική που έβαλε κάποιος άλλος; Να λέει ότι έχει χάσει τις ελπίδες του για κάτι καλύτερο αλλά να λέει ψέματα, γιατί δεν μπορεί να πάψει να ελπίζει;» [...] «Κι έπειτα, αυτό το για πάντα, πώς το εξασφαλίζετε; Πώς ξέρετε ότι θα με θέλει για πάντα;»

Οχτώ ιστορίες με ήρωες και ηρωίδες που ζουν τη κάθε μέρα με το πείσμα που χρειάζεται, παίρνοντας τα μαθήματα που δεν ήθελαν και υπομένοντας τα νοήματα που δεν κατάλαβαν, πιστοί και συνεπείς στην ανθρώπινη κατάσταση. Ο φόβος του θανάτου, η σκληρότητα των σχέσεων, η ανοησία των συμβάσεων, η δύναμη της αγάπης και οι αντιφάσεις της ζωής απαιτούν, αν όχι σοφία, γενναιότητα. Και κάπου μέσα σ' όλα αυτά υπάρχει, ευτυχώς, και το γέλιο.