Ανέκαθεν οι λαοί τραγουδούσαν, αυτοσχεδίαζαν και απολάμβαναν το λόγο και τη μουσική, ανάλογα με το βηματισμό και το λύγισμα του κορμιού. Συναγωνίζονταν ποιοι θα στοιχειοθετήσουν καλύτερα τα λόγια και ποιοι θα βάλουν τους ήχους τής μουσικής. Έτσι γεννήθηκε το Δημοτικό Τραγούδι. Μέσ’ από τις στιχουργικές διηγήσεις περνούν μηνύματα, πόνοι και παράπονα, συνήθως, των απλών καθημερινών ανθρώπων, η ζωή των οποίων δε διαφέρει από εκείνων που σέρνονταν στα σκλαβοπάζαρα. Η ζωή, για πολλούς κρατούντες, δεν έχει καμία αξία. Πάνω απ’ όλα, βασιλεύει το κέρδος, ο εύκολος πλουτισμός, η κραιπάλη κάθε μορφής. Όλα τα υπόλοιπα είναι σκέτες λεπτομέρειες. Το Δημοτικό Τραγούδι έχει τεράστια αξία. Αυτό είναι που μας ταξίδεψε στο χρόνο και μας κράτησε όρθιους μαζί με την ελληνική γλώσσα. Τα Ακριτικά, τα Ιστορικά, τα Κλέφτικα, οι Παραλογές, τα Ερωτικά, της Ξενιτιάς, του Θανάτου (Μοιρολόγια, Νανουρίσματα, Νυφιάτικα, Καλημερίσματα, Γνωμικά, Λιανοτράγουδα, Ευτράπελα) και άλλα, με την εξίσου αξιόλογη θεματολογία και την άρτια τεχνική τους, στάθηκαν δίπλα στον πολύπαθο λαό μας σε χαλεπούς καιρούς.