«Σχίστε τις καρδιές σας και βάλτε μέσα το καθήκον», ζητούσαν οι μεγάλοι δάσκαλοι του Διαφωτισμού. Δικαιολογημένα ίσως από μια άποψη. Έχοντας αναλάβει το δύσκολο και ασφαλώς εποικοδομητικό έργο της "εκλαΐκευσης" των ηθικών αρχών, κάποιο δραστικό εγκόσμιο όργανο έπρεπε να βάλουν στη θέση των υπό αμφισβήτηση θείων εντολών και παρακαταθηκών. Η "αυταπάρνηση", με λογικά ή ακόμα και με ωφελιμιστικά κριτήρια -«για το καλό της ομάδας», από την προκοπή της οποίας εξαρτούνταν και η προκοπή του ατόμου- απέκτησε έτσι εμβληματική αξία για τους νεωτερικούς αστούς. Υστερα από ένα σύντομο και μάλλον ανούσιο διάλειμμα «αμφισβήτησης» κάθε περιοριστικού μέτρου και κάθε κανόνα, η "δεοντολογία" είναι και πάλι στο προσκήνιο, στις σκέψεις και βέβαια στις δημόσιες αναφορές όλων μας. Τούτο σημαίνει άραγε επιστροφή στις ρίζες, στην κανονιστική δηλαδή ηθική; Όχι, είναι η κατηγορηματική απάντηση του Γάλλου φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Ζιλ Λιποβετσκί. Οι επιταγές του βλοσυρού καθήκοντος ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν.