Η νουβέλα "Βανίνα Βανίνι", γραμμένη το 1829, μόλις έναν χρόνο πριν από το Κόκκινο και το μαύρο και μια δεκαετία πριν από το Μοναστήρι της Πάρμας, τα δύο σπουδαία μυθιστορήματα του Σταντάλ, καταπιάνεται με τον έρωτα μιας πριγκίπισσας και ενός νεαρού καρμπονάρου, Ιταλού επαναστάση που οραματίζεται μια ενωμένη και δημοκρατική πατρίδα. Οι κλωστές της μοίρας που έφεραν κοντά τους δύο νέους, όσο προχωρά η αφήγηση, ξηλώνονται μέσα σε μια διαδοχή γεγονότων ερωτικής απόγνωσης, πολιτικής αφοσίωσης, προδοσίας και τύψεων. Το περιβάλλον της Ιταλίας και η δράση των καρμπονάρων είναι πράγματα που ο Σταντάλ τα έζησε από κοντά.

Η "Δούκισσα του Παλλιάνο" έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας τραγωδίας σε πεζό λόγο: "πολιτική και ενδοοικογενειακή ίντριγκα, ύβρη, "περιπέτεια", τρέλα, "αμαρτία", ειρωνεία, εκδίκηση και φυσικά νέμεση. Ο συγγραφέας συνδυάζει την ιστορική παρατήρηση με την ψυχολογική ακρίβεια και το ειρωνικό βλέμμα.