Στην κορυφαία εμπειρία της Ζεν παρατηρούμε την αρμονική και γαλήνια γεφύρωση των αντιθέτων στην ανθρώπινη ψυχή. Ο χρόνος και το άχρονο ενώνονται σ’ ένα ενιαίο σύνολο. Η ενέργεια που διαχέεται από την ενοποιημένη αυτή κατάσταση του ανθρώπου είναι γαλήνια και ενιαία. Εισχωρεί μέσα στα πράγματα της καθημερινής ζωής και τα μεταμορφώνει. Τους μεταγγίζει το άρωμα της εφήμερης αιωνιότητας που διαχέεται από αυτήν. Ο άνθρωπος νιώθει να απλώνεται ταυτόχρονα τόσο στο υλικό σύμπαν όσο και στην αιωνιότητα και ό,τι κάνει έχει την σφραγίδα του προσωρινού και του αιωνίου.
Το μικρό αυτό βιβλίο της Ζεν, γεμάτο με την Σοφία της Απω Ανατολής, προσφέρεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μόνο και μόνο για να διαπιστωθεί ότι η ανθρωπότητα ανέκαθεν αγωνιζόταν, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, για την ένωση των αντιθέσεών της. Η εφαρμογή, όμως, του νοήματος της Ζεν δεν είναι δυνατή για τον άνθρωπο της Δύσης. Αυτό άλλωστε διατείνεται και ο Γιουγκ τόσο στον πρόλογό του όσο και στα συγγράματά του. Γι’ αυτό προτείνει έναν Δυτικό τρόπο για την προσέγγιση της κατάστασης της εσωτερικής ένωσης, που την ονομάζει «εξατομίκευση».