Ο τελευταίος τόμος της "Πραγματείας επί των Επτά Ακτίνων" περιέχει τη θεμελιώδη πνευματική δομή στην οποία θα βασιστεί η επόμενη παρουσίαση της διδασκαλίας της Αιώνιας σοφίας. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη.

Το πρώτο μέρος απαριθμεί και εξετάζει λεπτομερώς τους Δεκατέσσερις Κανόνες για την Ομαδική Μύηση. Αυτοί οι κανόνες για μαθητές και μυημένους αλλά σ’ ένα ανώτερο επίπεδο της σπειροειδούς εξέλιξης, αντίστοιχο με τους κανόνες για ζηλωτές που περιέχονται στο βιβλίο «Μύηση, Ανθρώπινη και Ηλιακή».

Το δεύτερο μέρος ασχολείται με τις Ακτίνες και τις Μυήσεις, κείνες τις εννιά κύριες διευρύνσεις της συνείδησης μέσα από τις οποίες ο μυημένος απελευθερώνεται προοδευτικά από τις διάφορες μορφές της πλανητικής μας ζωής καθώς πορεύεται στην Ατραπό της εξέλιξης και υπηρεσίας μέσα στο σύμπαν.