Ήταν κάποτε ένα παιδί, ο Χανς, που όταν έβγαινε στο δρόμο για να πάει στο σχολείο κοίταζε πάντα ψηλά προς τον ουρανό. Προχωρούσε τεντώνοντας το λαιμό του προς τα μπρος με τη μύτη ψηλά και το βλέμμα πάντα στραμμένο προς τον ουρανό.
Προχωρούσε και κοίταζε τις στέγες των σπιτιών , τα σύννεφα, τα χελιδόνια που πετούσαν στους γαλάζιους αιθέρες, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν έστρεψε το βλέμμα του να κοιτάξει και λίγο μπροστά του. Τα άλλα παιδιά όταν τον έβλεπαν να περνά φώναζαν κοροϊδευτικά:
- Να, ο Χανς ο Ουρανοθώρης!
Εκτός όμως από τις κοροϊδίες, του συνέβαιναν και άλλα δυσάρεστα: έπεφτε πάνω σε
σκύλους που τύχαινε να περνούν στο δρόμο, σκουντουφλούσε εδώ κι εκεί και, το
χειρότερο, μια μέρα που περπατούσε άκρη-άκρη στο ποτάμι - μπλουμ! έπεσε μέσα.
Θα πνιγόταν αν, για καλή του τύχη, δεν περνούσαν από κει πάνω στην ώρα δυο
περαστικοί που τον έσωσαν.
Αυτή η ιστορία του «Χανς του Ουρανοθώρη» είναι μια
από τις γνωστότερες ιστορίες που έγραψε και εικονογράφησε ο Η. Hoffman. 'Έγραψε
και για άλλα παιδιά, όπως τον Φίλιπ που δεν καθόταν ήσυχα στο τραπέζι όταν έτρωγε, αλλά κουνιόταν διαρκώς πέρα-δώθε, για τον Πέτερ που δεν έκοβε τα νύχια και τα μαλλιά του, για τον Κάσπαρ που δεν έτρωγε τη σούπα του.
'Ολα αυτά τα παιδιά στο τέλος πλήρωναν ακριβά τις αταξίες τους, όπως ο Χανς ο Ουρανοθώρης.
Βέβαια σήμερα όλα τα παιδιά στις πόλεις μαθαίνουν να κοιτάζουν μπροστά τους και
να προχωρούν προσεκτικά. Αλίμονο αν , με τα τόσα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν
στους δρόμους, τα παιδιά πήγαιναν σαν τον Χανς τον Ουρανοθώρη. 'Όταν όμως βρισκόμαστε στην εξοχή τα πράγματα αλλάζουν. Ο καθαρός γαλάζιος ουρανός και τα πουλιά που πετούν ψηλά είναι πράγματι πειρασμοί, που μπορεί να μας κάνουν να
κοιτάμε μόνο ψηλά. Θα ήταν όμως κρίμα, γιατί στην εξοχή αξίζει να γινόμαστε και χαμηλοθώρηδες. Τα πιο ωραία πράγματα βρίσκονται στα πόδια μας! 'Όχι μόνο τα λουλούδια, τα έντομα, τα σκουλήκια, τα σαλιγκάρια είναι εκεί μπροστά μας, αλλά
και κάτι πιο ταπεινό και όχι λιγότερο όμορφο, όπως οι πέτρες, τα χαλίκια, τα βότσαλα, τα κοχύλια.
Μήπως όμως και σε σας συμβαίνει να μη δίνετε σημασία στις πέτρες και να τις
προσπερνάτε αδιάφοροι;
Τι θα λέγατε αν από σήμερα παύατε να είστε. . . ψηλομύτηδες και ρίχνατε το
βλέμμα σας ταπεινά, στις πέτρες που βρίσκονται στα πόδια σας; Είναι κάτι που,
σας βεβαιώνουμε, θα σας δώσει πολλή χαρά! Αρχίστε να μαζεύετε πετρούλες και θα
δείτε πως αυτές τις άψυχες γκρίζες πέτρες μπορείτε να τις ζωντανέψετε. Με
χρώματα και με πινέλα μπορείτε σαν μάγοι να τις μεταμορφώσετε σε ψάρια, πάπιες,
βατράχια, ποντίκια, σκαντζοχοιράκια, πασχαλίτσες, σαλιγκάρια ή ακόμα σε λουλούδια και δέντρα. Και δεν είναι ανάγκη να περιοριστείτε σε πλάσματα της φύσης. Και στον κόσμο του πολιτισμού και της τεχνικής ταιριάζουν οι πέτρες. μπορούν να γίνουν σπίτια, πολυκατοικίες, εκκλησίες, αυτοκίνητα.