Tην κρυφή γοητεία του ναζισμού δεν θα την ανακαλύψει κανείς στα στρατόπεδα θανάτου, στη δράση των Ες-Ες και στα εγκλήματα πολέμου – αλλά στην ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών ενός λαού που αναζητούσε αυτοεκτίμηση και κοινωνική συνοχή. Λίγο ασχολήθηκαν οι ιστορικοί με τα αίτια των μαζικών προσχωρήσεων στο ναζισμό, με τα αληθινά βιώματα και τις συνθήκες ζωής, την καθημερινότητα, τις νοοτροπίες της μεγάλης πλειονότητας του γερμανικού λαού στα υποτιθέμενα "καλά χρόνια" του Τρίτου Ράιχ, πριν το ξέσπασμα του πολέμου – και ακόμη λιγότερο με το πώς αυτά τα βιώματα κατέστησαν πολίτες και στρατιώτες ικανούς και πρόθυμους για τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα.

Οι φιλελεύθεροι και οι αριστεροί του μεταπολεμικού δυτικού κόσμου πίστεψαν ότι αρκούσε η προβολή των μεγάλων εγκλημάτων για να αποστραφούν οι λαοί τον ναζισμό· ότι αρκούσε ο μύθος ότι "οι Γερμανοί" δεν επιδοκίμαζαν τους ναζιστές ηγέτες τους, για να καταδειχτεί ότι οι λαοί είναι φύσει αντιφασίστες. Έτσι αγνοήθηκε το ιστορικό δεδομένο ότι σε συνθήκες παντοειδούς κρίσης απαξιώνεται η δημοκρατία. Και κυρίως, αγνοήθηκε η πανίσχυρη έλξη της ιδέας της λαϊκής κοινότητας – μιας κοινωνίας "αλληλεγγύης", χωρίς ταξικές και πολιτικές αντιθέσεις, που καθιστά το έθνος άτρωτο.