Όταν ο δυνατός άνεμος σηκώνει σύννεφα από αμμόσκονη, όλα χάνονται γύρω μας, ουρανός, ήλιος, θάλασσα. Δε βλέπουμε πια ούτε σ' απόσταση εκατό μέτρων. Η άμμος δέρνει ανελέητα τις σκηνές μας, ο άνεμος σπάει τα σχοινιά, ξεριζώνει τους πασάλους. Κάνουμε έναν απελπισμένο αγώνα για να βουλώσουμε τρύπες, να κλείσουμε τις χαραμάδες. Μάταιος κόπος. Η άμμος τρυπώνει παντού. Η ατμόσφαιρα μέσα στις σκηνές είναι θαμπή. Έχουμε άμμο στα ρούχα μας, στο στόμα μας, στα μάτια μας στ' αυτιά μας, ό,τι πιάνουμε έχει άμμο επάνω. Είναι οι πιο φριχτές, οι πιο βασανιστικές μέρες, όταν σηκώνεται άνεμος στην Ελ Ντάμπα. Ούτε να φάμε θέλουμε, ούτε να πιούμε. Το φαΐ μας γεμίζει άμμο, το νερό γεμίζει άμμο. Αναπνεούμε με δυσκολία. Τα νεύρα μας σπάνε.