Η αφήγηση ενός παραμυθιού, όπως μια θεατρική παράσταση, είναι ζωντανή, μοναδική και ποτέ δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς η ίδια, εξαρτώμενη κάθε φορά από το κέφι του αφηγητή και την ανταπόκριση του κοινού.
Ήταν πολύ σημαντικό λοιπόν να διασωθεί το προφορικό ζωντανό και ελεύθερο ύφος και ήθος των παραδοσιακών παραμυθιών. Τα παραμύθια που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το βιβλίο λέγονται στην Έδεσσα, κυκλοφορούν και διαμορφώνονται από στόμα σε στόμα, από τη μία γενιά στην άλλη. Έπρεπε λοιπόν να αποδοθούν κατ’ αρχάς με την ίδια ελευθερία που είχε κάθε παλιός προφορικός παραμυθάς να αφαιρεί ή να προσθέτει κατά βούληση όσα φανταστικά αφηγηματικά στοιχεία τού φαινόταν ότι εξυπηρετούσαν καλύτερα τις ανάγκες μιας αφήγησης άρτιας και ευχάριστης για το κοινό του.
Έτσι κατάφεραν και τα παραμύθια αυτά να είναι ζωντανά, να διαβάζονται ευχάριστα και να αρέσουν.
Τα παραμύθια, όπως κάτι ψάρια που πρέπει να κινούνται συνεχώς για να αναπνέουν, ζουν ελεύθερα κι αυτά και κολυμπούν χαρούμενα με την ανάσα όσων ανθρώπων τα διαβάζουν και τα απολαμβάνουν.