Έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια από τότε που ο Pringle Morgan (1896) δημοσίευσε επίσημα την περίπτωση του Ρergy, ενός αγοριού 14 ετών, περιγράφοντας τον με τα παρακάτω λόγια:

«... πάντα ήταν ένα έξυπνο αγόρι, γρήγορο και ικανό στα παι­χνίδια και δεν υστερεί καθόλου από τα συνομήλικα του παιδιά...

... το μεγάλο του πρόβλημα είναι η ανικανότητα του να μάθει να διαβάζει. Αυτή η αδυναμία του είναι τόσο ιδιαίτερη και τόσο έντο­νη που δεν έχω προσωπικά καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για δυσκολία που υπήρχε εκ γενετής.

...παρά τη συστηματική εκπαίδευση που έχει δεχθεί μπορεί να γράφει ορθογραφημένα μόνο τις λέξεις της μιας συλλαβής, κι αυ­τές με πολύ μεγάλη δυσκολία. Τις άλλες λέξεις φαίνεται σαν να μην τις θυμάται ποτέ, ανεξάρτητα μάλιστα από το πόσο συχνά μπορεί να τις έχει συναντήσει. Φαίνεται σαν να μην έχει την ικα­νότητα να απομνημονεύει οπτικά τις λέξεις.

... θα ήταν ο καλύτερος μαθητής της τάξης του αν η διδασκαλία γινόταν μόνο προφορικά».

Σήμερα, έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια έρευνας για τη δυσλεξία. Υπάρχουν άραγε ακόμα αδυναμίες στον τομέα της ενημέρωσης του εκπαιδευτικού κόσμου και της ευαισθητοποί­ησης των γονιών και των μαθητών;