Έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια από τότε που ο Pringle Morgan (1896) δημοσίευσε επίσημα την περίπτωση του Pergy, ενός αγοριού 14 ετών, περιγράφοντάς τον με τα παρακάτω λόγια:

«...πάντα ήταν ένα έξυπνο αγόρι, γρήγορο και ικανό στα παιχνίδια και δεν υστερεί καθόλου από τα συνομήλικα του παιδιά...
...το μεγάλο του πρόβλημα ε΄ναι η ανικανότητά του να μάθει να διαβάζει. Αυτή η αδυναμία του είναι τόσο ιδιαίτερη και τόσο έντονη που έχω προσωπικά καμμία αμφιβολία ότι πρόκειται για δυσκολία που υπήρχε εκ γενετής.
...παρά τη συστηματική εκπαίδευση που έχει δεχθεί μπορεί να γράφει ορθογραφημένα μόνο τις λέξεις της μίας συλλαβή, κι αυτές με πολύ μεγάλη δυσκολία. Τις άλλες λέξεις φαίνεται σαν να μην τις θυμάται πότε, ανεξάρτητα μάλιστα από το πόσο συχνά μπορεί να τις έχει συναντήσει. Φαίνεται σαν να μην έχει την ικανότητα να απομνημονεύει οπτικά τις λέξεις.
...θα ήταν ο καλύτερος μαθητής της τάξης του αν η διδασκαλία γινόταν μόνο προφορικά.

Σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια έρευνας για τη δυσλεξία. Υπάρχουν άραγε ακόμα αδυναμίες στον τομέα της ενημέρωσης του εκπαιδευτικού κόσμου και της ευαισθητοποίησης των γονιών και μαθητών;