Η Κατίνα Ζερβού γεννήθηκε το 1909 στον Άγιο Δημήτριο Μονεμβασίας, χωριό 500 κατοίκων. Εκεί μεγάλωσε, πήγε για μια μοναδική χρονιά στο σχολείο, έγινε μοδίστρα και παντρεύτηκε τον Χαράλαμπο Ζερβό, που είχε γεννηθεί στο γειτονικό Φοινίκι, αλλά ζούσε από χρόνια στον Πειραιά. Στον Πειραιά, από το 1934, αγοράζουν ένα φωτογραφείο, Φίλωνος 71, και μαθαίνουν και οι δύο την τέχνη του φωτογράφου. Η αγάπη τους για τη λακωνική γη παραμένει αμείωτη και εκεί ξαναγυρίζουν στη δεκαετία του '70 να συνεχίσουν την αγροτική ζωή, ίδια κι απαράλλακτη για κάποιες χιλιετίες, δραματικά και ραγδαία αλλαγμένη τις τελευταίες δεκαετίες.
Πολλά εργόχειρα βγήκαν από τα δυνατά της χέρια, κεντήματα, υφαντά, φωτογραφίες, ζωγραφικές, λαλαγγίδες, ελιές παστωμένες, πίτες και χαρίστηκαν στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα. Αυτό το όψιμο έργο της, όμως, το βιβλίο, χαρίζεται σ' όλους μας και είναι σωστό εθνικό κειμήλιο. Με ακρίβεια λακωνική περισώζει τη γλώσσα, την οικογενειακή και κοινωνική ζωή, εργαλεία, σκεύη, τέχνες, και τραγούδια που χόρευαν, τραγουδούσαν και συνόδευαν με όργανα οι καλλιτέχνες της κοινότητας, συνήθειες και τρόπους διαπαιδαγώγησης ενός κόσμου όπου κανείς δεν εξαιρείται από την εργασία, μικρός είτε μεγάλος.
Τόσο καθαρή αφήγηση όσο το νερό στο ρυάκι όπου πίναν τα παιδιά ακολουθώντας τα μικρά φίδια. Τα παιδιά που έβγαζαν τα κοπάδια στα βουνά και ονομάζονταν «βρικολούνια», δηλ. βοσκόπουλα