Αυτό το βιβλίο είναι µια περιδιάβαση στο Παρίσι και στην Αθήνα• µια διαδροµή, γεµάτη παρακάµψεις, στα ευµετάβλητα τοπία των εσώτερων πόλεων• στη σιωπή των προαστίων• στις ακτές. Η Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Ντητρόιτ βρίσκονται εδώ σε δεύτερο πλάνο, µολονότι έζησα µεγάλο µέρος της ζωής µου στις αµερικανικές πόλεις και στον ενδιάµεσο χώρο, στους αυτοκινητοδρόµους και στα µοτέλ. Στα Αστραφτερά πεδία ο προορισµός λείπει• στη διαδροµή γίνεται λόγος για τη λογοτεχνία, για τη νιότη, την πολιτική, την ιστορία, τη διεθνή στρατηγική, τον έρωτα, την ποίηση, το ροκ εντ ρολ, τον θάνατο και την αυτοκτονία – γίνεται συχνά λόγος για τον θάνατο και την αυτοκτονία• πολύ συχνά. Δεν ξέρω γιατί – δεν σκοπεύω να αυτοκτονήσω προς το παρόν• τις περισσότερες µέρες, µάλιστα, είµαι εκστατικά ευτυχισµένη.

Παρ’ όλα αυτά, έγραψα τα Αστραφτερά πεδία για τους νεκρούς – όχι ότι έχει κάποια σηµασία γι’ αυτούς. Έχει για µένα• ώσπου να εκδοθεί το βιβλίο θα έχουν, σίγουρα, προστεθεί κι άλλοι θάνατοι, κι άλλες απώλειες. Τα Αστραφτερά πεδία είναι το είδος του βιβλίου που µπορεί να συνεχιστεί µέχρι το άπειρο ή µέχρι τον θάνατο του συγγραφέα: περιλαµβάνει σκέψεις, ιστορίες, αποσπάσµατα µυθοπλασίας, αναµνήσεις από το παρελθόν και, κατά κάποιον τρόπο, αναµνήσεις από το µέλλον.