Το βιβλίο αυτό εξετάζει προς τα πού οδηγείται ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος της ύστερης νεωτερικότητας. Σε έναν ειρηνικό πολυμορφικό πολιτισμό ή στη βαρβαρότητα; Σε ένα σύστημα ικανό να αντιμετωπίσει τους εντεινόμενους παγκόσμιους κινδύνους ή στην αυτοκαταστροφή; Στη συνεργασία μεταξύ των υπερδυνάμεων ή σε μια ισορροπία τρόμου που εντείνει κινδύνους τους οποίους καμιά υπερδύναμη δεν μπορεί πια να λύσει μόνη της; Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο αναλύει κριτικά πρόσφατες θεωρίες που προβλέπουν, λόγω συνεχιζόμενων κρίσεων, τη λίγο πολύ άμεση κατάρρευση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Εξετάζει στη συνέχεια τον νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του τωρινού παγκόσμιου καπιταλισμού και τις διασυνδέσεις μεταξύ των τριών υποσυστημάτων του: του νεοφιλελεύθερου αγγλοσαξονικού, του αυταρχικού κινεζικού και του ημι-σοσιαλδημοκρατικού ευρωζωνικού. Αναφέρεται επίσης στις διάφορες διαμάχες σχετικά με το μέλλον της αμερικανικής ηγεμονίας, καθώς και σε αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το δεύτερο μέρος εστιάζει στον χαρακτήρα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, στην σχέση που έχει με την πρώιμη νεωτερικότητα, καθώς και στις προϋποθέσεις για μια μελλοντική αναζωογόνησή της. Οδηγούν οι παραπάνω εξελίξεις σε ένα απαισιόδοξο ή αισιόδοξο μέλλον; Αφήνεται στον αναγνώστη να κρίνει.