«Πολλά χρόνια πριν, στο Φεστιβάλ Βιβλίου, γύρω από το σπίτι με τις πέντε πόρτες και τα δέκα παράθυρα ‒ θα μπορούσε να είναι το Ζάππειο Μέγαρο, την ώρα που αφηγούμαι ιστορίες βλέπω ένα μικρό αγόρι. «Θα το πιάσω!» φωνάζει κι αρχίζει να τρέχει. Σηκώνω το βλέμμα και καταλαβαίνω. Θέλει να πιάσει το ασημένιο καρπούζι στον ουρανό. Για να πάρει το φιλί του. …Eίναι ένα αγόρι ψηλό σαν τόσο δα δεντράκι. Έχει μαλλιά χρυσά δαχτυλίδια και φοράει κόκκινη μπλούζα με άσπρες ρίγες, για να μη νιώθει μοναξιά...» Την Εύη Γεροκώστα δεν έχεις παρά να την πιάσεις από το χέρι και να αφεθείς στην μαγεία της αφήγησής της, και να χαθείς μαζί της σε τόπους μαγικούς. Αυτή την φορά όμως είναι και το κείμενο δικό της και ...το ταξίδι είναι σαν ...βουτιά σε βαθιά μαβιά νερά. Αυτά που σε γαληνεύουν και σε κάνουν να νιώθεις πως γύρισες σπίτι! Ο εικονογράφος Ανδρέας Κούρτης, στήνει ένα γοητευτικό σκηνικό στο σεληνόφως και το υπηρετεί πιστά ως το τέλος. Οι μόνες “παρασπονδίες” που επιτρέπει στην παλέτα του είναι κάποιες απαραίτητες κόκκινες πινελιές: τα μπαλόνια, οι ρίγες τις μπλούζας, η κόκκινη κορδέλα. Και σε αυτό το μαγικό σκηνικό, μας εγκλωβίζει με τον τρόπο του, πατώντας με πυγμή στα μικρά σκαλοπάτια λέξεων που “σερβίρει” η συγγραφέας και δεν θέλουμε να φύγουμε, δεν θέλουμε να τελειώσει η ιστορία…. Το ποιητικό αυτό βιβλίο θα το αγαπήσουν αμέσως τα μικρά παιδιά και θα το λατρέψουν οι μεγάλοι. Και θα σκεφτούν να κυνηγήσουν τα δικά τους ασημένια καρπούζια, με σιγουριά και αισιοδοξία.