Ο Λευτέρης Τσίλογλου γεννήθηκε στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας του Βόλου, στις 15 Δεκεμβρίου του 1940.
Εκεί έζησε τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής του, μέχρι που τέλειωσε το γυμνάσιο. Σπούδασε στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, με αρχικό σχέδιο να επιστρέψει ως καθηγητής στη γενέθλια πόλη του.

Για αντικειμενικούς αλλά και υποκειμενικούς λόγους πήρε το πτυχίο του καθυστερημένα στις αρχές του 1976. Στη διάρκεια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε με το συνδικαλισμό. Τρία χρόνια ήταν εκπρόσωπος του έτους του στον ενιαίο τότε σύλλογο της Φυσικομαθηματικής Σχολής «Ο Αριστοτέλης». Δύο χρόνια ήταν εκπρόσωπος της Σχολής του στη ΔΕΣΠΑ, το συντονιστικό όργανο όλων των σχολών του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Στο 5ο Πανσπουδαστικό Συνέδριο, το 1964, εκλέχτηκε γενικός γραμματέας της ΕΦΕΕ. Πήρε μέρος στα τρία συνέδρια, το ιστορικό πλέον 4ο, το 5ο και το 6ο. Το 1965 αποχώρησε από το φοιτητικό συνδικαλισμό. Συγχρόνως, αυτά τα χρόνια έζησε, από διάφορες θέσεις του προεδρείου, τη ζωή του τοπικού συλλόγου των Βολιωτών φοιτητών «Ο Άνθιμος Γαζής».

Το φθινόπωρο του 1962, απόκτησε οργανωτική σχέση με τη Νεολαία της ΕΔΑ και βίωσε τη ζωή της οργάνωσης με όλα τα συνεπαγόμενα βάρη της εποχής. Πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο της Νεολαίας Λαμπράκη και εκλέχτηκε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της.

Τον Ιανουάριο του 1966, κατατάχτηκε στις τάξεις του στρατού και απολύθηκε τέλη Μαρτίου του 1968. Συνελήφθη τον Νοέμβρη του ίδιου έτους από την Ασφάλεια Αθηνών ως μέλος της αντιστασιακής φοιτητικής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος» και τα επόμενα σχεδόν πέντε χρόνια βρισκόταν κλεισμένος στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού.

Αποφυλακίστηκε με αμνηστία τον Αύγουστο του 1973.Με τη διάσπαση του κόμματος, τάχτηκε στο πλευρό της Ανανεωτικής Αριστεράς. Στο 1ο Συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Στις εκλογές του 1977, κατέβηκε υποψήφιος στον Βόλο με το συνδυασμό της «Συμμαχίας».

Από το 1979, άρχισε να απομακρύνεται από τις κομματικές δραστηριότητες και την ενεργό πολιτική ζωή.

Όλα τα επόμενα χρόνια αφοσιώθηκε στα διδακτικά του καθήκοντα στο φροντιστήριο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, στο οποίο μαζί με τον Κώστα Μανωλκίδη και άλλους συνεργάτες προετοίμαζαν δεκάδες χιλιάδες μαθητές για τις εξετάσεις στις ανώτατες σχολές. Οι εμπειρίες αυτών των δεκαετιών, δίπλα σε νέους, συμπληρώνουν το παζλ του προσωπικού του χαρακτήρα και βάζουν τις τελευταίες πινελιές στις σημερινές του απόψεις.

Το βιβλίο Κι όμως ήταν όμορφα, είναι αυτοβιογραφικά κείμενα – μαρτυρίες, δοσμένα με μυθιστορηματικό τρόπο.