Ο Καρλ Βιτγκενστάιν, ο οποίος εγκατέλειψε μικρός την πατρική εστία ως άστατος και ατίθασος νέος, επέστρεψε στη γενέτειρά του τη Βιέννη για να δημιουργήσει μια περιουσία στη βιομηχανία σιδήρου και ατσαλιού. Κατέφερε να αποκτήσει εργοστάσια, έργα τέχνης και παλάτια, αλλά η δεσποτική και καταλυτική επιρροή που ασκούσε στα οχτώ παιδιά του κατέληξε στη διαμόρφωση μιας γενιάς αδελφών που μαστίζονταν από εσωτερικούς ανταγωνισμούς και νευρικές εντάσεις. Τρεις από τους γιους του αυτοκτόνησαν, ο Πάουλ, ο τέταρτος, έγινε παγκόσμιας φήμης πιανίστας (χρησιμοποιώντας μόνο το αριστερό του χέρι), ενώ ο Λούντβιχ, ο νεότερος γιος, θεωρείται σήμερα ένας από τους σπουδαιότερους φιλοσόφους του εικοστού αιώνα.
Σε αυτό το δραματικό ιστορικό και ψυχολογικό έπος, ο Αλεξάντερ Γουό καταγράφει τους θριάμβους και τα σκαμπανεβάσματα της ζωής μιας οικογένειας που την κρατούσε ενωμένη η λατρεία της για τη μουσική, όμως τη χώρισαν τα χρήματα, η παράνοια, οι συγκρούσεις και οι κοσμογονικές αλλαγές που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Από τη ζοφερή απελπισία ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Σιβηρία ως τον τρόμο ενός δωματίου ανάκρισης της Γκεστάπο, ο Πάουλ, ένας ακαταπόνητος αλλά παράξενος ήρωας, αναδύεται μέσα από τα ερείπια του οίκου των Βιτγκενστάιν ως απόδειξη της ακατάβλητης θέλησης του ανθρώπου για επιβίωση.