Είναι εμπνεύσεις αυθόρμητες. Ποιήματα που αφορούν το ανεκπλήρωτο, τον μονόπλευρο έρωτα, τη μοναξιά, τον πόνο, την προσμονή, την ελπίδα, τις ονειροπολήσεις, τη θλίψη, το γεγονός πως όλα θα στρώσουν κάπως κάποτε – και ο κατάλογος συνεχίζεται. Κάποια είναι μικρά, κάποια είναι αρκετά μεγάλα και όλα έχουν ένα κομμάτι της ψυχής μου. Η αρχή έγινε σε διάσπαρτες κόλλες Α4 που συγκεντρώθηκαν, προστέθηκαν μερικά ακόμη και έτσι κρατάτε αυτό το αποτέλεσμα στα χέρια σας. Όποιος και όποια το άρχισε, ας το τελειώσει κιόλας. Σε όποιον άρεσε, ας το μοιραστεί, ή ας το προτείνει σε κάποιον άλλον. Και, όπως έγραψε η Κατερίνα Γώγου: «…Γι’ αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι για να μας χαϊδέψει κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω σα να μη φάμε ξύλο. Γι’αυτό aν τύχει και μ’αγαπησεις πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ. Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ. Κι εκεί».