Το Duino είναι ένα κάστρο στο μυχό του Αντρία, όχι μακρυά από το Τριέστι. Το καλοκαίρι φτάνει και το τυλίγει η ομίχλη του βοριά, ενώ το χειμώνα αστράφτει στην άκρια της θάλασσας, που ανεβάζει ως εκεί τη φωτεινάδα του νότου. Προς τη μεριά, που το πιάνει ο πουνέντες, έχει στρεμμένες τις πολεμικές του ντάπιες, ενώ οι βίγλες του σβαρνίζουν ξυπνές τους ορίζοντες, όθε φυσάει ο γραίγος. Θεμελιωμένο σε τόπον ομφάλιο δέχεται το ρομαντικό και δεν αποκρούει τον κλασσικό τρόπο, ενώ συσμίγει το αλπικό ηφαίστειο πέτρωμα και το υγρό ποσειδώνιο στοιχείο. Και πάντα χρονίζει ανάμεσα στη Δύση, που παλαιώνει στα αγάλματα των πνευμάτων, και ανάμεσα στην Ανατολή, που ροδαμίζει στα σώματα των παιδιών. Εκεί όλα ορνιδιάζονται ήρεμα στην όρχηση του φυσικού τοπίου και στην ορχήστρα του τραγικού θεάτρου. Το Duino είναι τόπος διαλεχτός, που δένει σε δαχτυλίδι όλες τις αντιθέσεις του κόσμου και του ανθρώπου. [...]