Το 1970 ο Λάιονελ Τρίλλινγκ (1905-1975), κορυφαίος κριτικός του 20ού αιώνα, διερεύνησε «από ιστορική άποψη τα συγγενικά ιδεώδη της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας» σε έξι διαλέξεις που έδωσε στο Χάρβαρντ. Οι διαλέξεις αυτές εκδόθηκαν αναθεω­ρηµένες το 1972 και αποτέλεσαν το τελευταίο του βιβλίο. «Μπορούµε πότε πότε» γράφει ο Τρίλλινγκ «να παρακολουθήσουµε τον ηθικό βίο στη διαδικασία επάνω της αυτοαναθεώρησής του». Με τέτοιου είδους µεταλλαγή ασχολείται ο συγγραφέας στο βιβλίο αυτό: τη διαδικασία, αφενός, κατά την οποία το επίπονο εγχείρηµα της ειλικρίνειας, του να είναι κανένας αληθινός απέναντι στον εαυτό του, κατέλαβε θέση ύψιστης σηµασίας στον ηθικό βίο, αλλά και την περαιτέρω µεταβολή, αφετέρου, όταν τη θέση της ειλικρίνειας έχει τώρα υφαρπάξει το σκοτεινότερο και ακόµα πιο επίµονο νεωτερικό ιδεώδες της αυθεντικότητας. O Τρίλλινγκ δίνει παραδείγµατα από όλη τη δυτική λογοτεχνία και σκέψη, από τον Σαίξπηρ έως τον Έγελο και τον Σαρτρ, από τον Ροβεσπιέρο έως τον Ρ. Ντ. Λέινγκ, υποδεικνύοντας τις αντιφάσεις και ειρωνείες που τα ιδεώδη της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας γεννάνε. Το Ειλικρίνεια και αυθεντικότητα θεωρείται πλέον ένα µικρό αριστούργηµα και αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή στο έργο του Τρίλλινγκ.