Έχουν περάσει περίπου εκατό χρόνια από τότε που ο Γκουρτζίεφ εμφανίστηκε στη Δύση, ως φορέας και εκφραστής μια διδασκαλίας που δεν έμοιαζε με τίποτε απ’ όσα γνώριζε ή είχε ακούσει ο σύγχρονος κόσμος. Βλέποντας την τροπή που έπαιρνε η κοινωνία έναν αιώνα πριν, ο Γκουρτζίεφ έβαλε ως κύριο στόχο της ζωής του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του να ξυπνήσουν, να αφυπνιστούν, όσον αφορά στο νόημα της ύπαρξής μας και στις προσπάθειες που πρέπει να κάνουμε προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε αυτό το νόημα στην καθημερινότητά μας, στη ζωή που μας έχει δοθεί.

Για να επιτύχει αυτό τον στόχο εργάστηκε ακατάπαυστα, χωρίς έλεος για τον εαυτό του, χωρίς καμία σκέψη για την υστεροφημία του. Όσο ζούσε, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να περνά απαρατήρητος, και μάλλον το κατάφερε. Ήταν γνωστός σε έναν εξαιρετικά μικρό κύκλο μαθητών του, από διάφορα μέρη του κόσμου.

Σήμερα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι η ζωή του ήταν μια δράση ανιδιοτελούς αγάπης. την ίδια στιγμή, η λέξη αυτή, «αγάπη», αρχίζει για πολλούς ανθρώπους που ασκούνται στη διδασκαλία του να αποκτά μια εντελώς νέα σημασία.