Το τεύχος 58 αρχίζει με άρθρο για τον Δημήτριο Αλέξανδρο Ζαμπάκο (1832-1913), Ρωμηό γιατρό από το Νεοχώρι του Βοσπόρου με γαλλική παιδεία και επιστημονική κατάρτιση. Η μελέτη του Οι περιπλανώμενοι λεπροί της Κωνσταντινούπολης (1898) βραβεύτηκε από το Ινστιτούτο της Γαλλίας και από την Ιατρική Σχολή του Παρισιού, καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους πιο διακεκριμένους λεπρολόγους της εποχής του, μια εποχή που αγνοούνταν τόσο η αιτία όσο και η θεραπεία της λέπρας. Το επόμενο άρθρο εξιστορεί τη συμβολή του Αναστάσιου Πολυζωίδη (1802-1873) –του δικαστή που αρνήθηκε να υπογράψει τη θανατική καταδίκη του Κολοκοτρώνη– στη μετακένωση του «ζωϊκού μαγνητισμού-μεσμερισμού» στην Ελλάδα, με σειρά σχετικών δημοσιεύσεων στο περιοδικό του ελληνικού διαφωτισμού τον Ερμή τον Λόγιο, καθώς εκείνο τον καιρό σπούδαζε ιατρική στη Γερμανία. Ας σημειωθεί ότι, παρά τους «τσαρλατανισμούς» του, ο μεσμερισμός δημιούργησε ένα γόνιμο πεδίο κλινικών και ψυχοπαθολογικών γνώσεων σχετικά με την επίδραση του ψυχολογικού παράγοντα στην υγεία και τη νόσο.