Ο Διόνυσος, ο θεός της χαράς και της τέχνης του θεάτρου, αποτελεί τον νέο σταθμό στην φρενήρη κατά τα τελευταία έτη συγγραφική πορεία της συναδέλφου Μηχανικού Μ. Μαραγκού. Η συγγραφεύς, αν και δεν υποτιμά τα ανωτέρω, δεν αρκείται σε αυτά, διότι έχει κατά νούν τον μυστικόν Διόνυσον, τον οποίον ανατέμνει ως θεόν των Μυστηρίων. Και αυτό, διότι, ενώ μελετά τον επίσημο εορταστικό κύκλο του θεού, αρνείται να αρκεσθεί σε αυτόν, δηλαδή στα κατ' αγρούς Διονύσια, στα Λήναια, στα Ανθεστήρια και στα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια, αλλά εξετάζει την ευρυτέρα Ορφικο-Διονυσιακή παράδοση. Γνωρίζει ότι μόνον εντός αυτής της παραδόσεως είναι δυνατόν να επισημανθούν κατ' αρχάς, κατόπιν δε να κατανοηθούν τα αόρατα σημεία της ανθρώπινης φύσεως, επακριβώς της ψυχής, η διπλή πορεία της οποίας, ως απορροή και επιστροφή, δραματοποιείται και επεξηγείται από τους μυσταγωγούς κατά την μυστηριακή λατρεία.