Στην πραγματικότητα, ο Φαλμεράιερ δεν ήταν παρά ένας φιλέλληνας του ίδιου είδους με τους υπόλοιπους -με μόνη τη διαφορά ότι η συστηματική του ενασχόληση με τους ζώντες Έλληνες (ένας τομέας στον οποίο η γνώση των περισσότερων Ευρωπαίων ήταν τότε μηδενική) απέκλεισε γι' αυτόν ευθύς εξαρχής την προοπτική μιας φαντασιακής ταύτισης του άχρονου κλασικιστικού ιδεώδους με τους υπαρκτούς Έλληνες, που οι τελευταίοι εισπράττουν ως την πεμπτουσία του φιλελληνισμού.
Επειδή όμως ο Φαλμεράιερ ήταν φιλέλληνας, δηλαδή εραστής του ελληνικού ιδεώδες και όχι αδιάφορος, η οργή του έπρεπε τώρα νομοτελειακός να στραφεί εναντίον του Θεού που απεποιήθη το ρόλο του, ή αλλιώς των Ελλήνων που δεν ήταν Έλληνες. Έτσι έγινε ανθέλληνας και μισέλληνας, όπως λέμε άθεος και αντίθεος.