Η χρήση της γραφής στην εξέλιξη του ελληνικού δικαίου υπήρξε μοναδική. Σ’αυτή την συγκριτική μελέτη ο καθηγητής Gagarin παρουσιάζει στον αναγνώστη πώς εξελίχθηκε το ελληνικό δίκαιο και εξηγεί γιατί υπήρξε τόσο διαφορετικό από τα νομικά συστήματα με τα οποία οι περισσότεροι ιστορικοί του δικαίου είναι εξοικειωμένοι. Ενώ άλλες πρώιμες κοινότητες συνέθεσαν γραπτούς κώδικες νόμων για θεωρητικούς ή προπαγανδιστικούς σκοπούς, οι Έλληνες χρησιμοποίησαν τη γραφή σε μεγάλη έκταση για να καταστήσουν τους νόμους προσιτούς σ’ένα σχετικά μεγάλο μέρος της κοινότητας. Από την άλλη μεριά, οι Έλληνες έκαναν ελάχιστη χρήση της γραφής στις δίκες, ενώ άλλοι πολιτισμοί την χρησιμοποιούσαν εκτεταμένα σ’αυτό τον τομέα, θέτοντας συχνά τα γραπτά ντοκουμέντα στο επίκεντρο της δικαστικής σημασίας. Ως εκ τούτου, το αρχαίο ελληνικό δίκαιο απέφυγε να καταστεί υπερβολικά τεχνικό και ποτέ δεν γνώρισε την εμφάνιση εξειδικευμένων νομικών επαγγελμάτων.

Το βιβλίο αυτό δεν απευθύνεται μόνο στους ιστορικούς και στους ειδικούς της ιστορίας του δικαίου, αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται για την ελληνική αρχαιότητα εν γένει.