Το έργο είναι αφιερωμένο στη συστηματική ανάλυση των βασικών θεσμών και αρχών του ουσιαστικού και δικονομικού διοικητικού δικαίου των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποτελούν τη βάση του ευρωπαϊκού διοικητικού δικαίου.

Διεθνοποίηση, οικονομικοποίηση και ιδιωτικοποίηση καθώς και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επέφεραν ιδίως μετά την «πτώση του τείχους» (1989/1990) ουσιώδεις συγκλίσεις μεταξύ των εθνικών διοικητικών έννομων τάξεων της Ευρώπης. Αυτές δικαιολογούν – παρά τις υφιστάμενες και εν μέρει με νέα στοιχεία εμπλουτισθείσες έντονες διαφορές – να γίνεται (πάλι) λόγος για την ύπαρξη ενός κοινού ευρωπαϊκού διοικητικού δικαίου.

Το ευρωπαϊκό αυτό διοικητικό δίκαιο μπορεί να νοηθεί ως ένα κοινό σε όλα τα κράτη του ευρωπαϊκού νομικού χώρου σύνολο αρχών, το οποίο διέπει τόσο τα θεμέλια της δημόσιας διοίκησης όσο και τη διαδικασία και τις νομικές μορφές δράσης της και του οποίου τα βασικά σημεία αναφοράς εντοπίζονται στη δημοκρατική νομιμοποίηση και τον έλεγχο της διοικητικής δράσης, καθώς και στη δικαιοκρατικά επιβεβλημένη κατοχύρωση μιας αποτελεσματικής έννομης προστασίας του πολίτη έναντι της διοίκησης. Αυτά αποτελούν επίσης τα σημεία αναφοράς μιας χρηστής διοίκησης που σέβεται τα δικαιώματα και έννομα συμφέροντα των πολιτών.

Με τα δεδομένα αυτά το ευρωπαϊκό διοικητικό δίκαιο βρίσκεται αντιμέτωπο κυρίως με τρεις σημαντικές προκλήσεις: την ανάγκη διασφάλισης μιας αποτελεσματικής εκπλήρωσης των διοικητικών καθηκόντων, την κατοχύρωση μιας επαρκούς αναγωγής της διοικητικής δράσης στη βούληση του λαού, δηλαδή της πολιτικής πλειοψηφίας, καθώς και την εξασφάλιση μιας αποτελεσματικής έννομης προστασίας του πολίτη έναντι κάθε διοικητικής ενέργειας ή μέτρου που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του.