Το τζιπ αφέθηκε να γλιστρήσει στα βράχια των Δικαστικών, στον Μαραθώνα, παίρνοντας μαζί του στον βυθό την Ξένια Χατζή. Το αίμα της είναι πλημμυρισμένο στα ηρεμιστικά: μία ποσότητα ικανή επίσης να τη σκοτώσει. Θα μπορούσε να ήταν αυτοκτονία. Αλλά η αστυνόμος Στέλλα Άνταμς ξέρει πως δεν είναι. Ξέρει πως είναι φόνος.

Λίγους μόλις μήνες μετά τον ερχομό της στην Ελλάδα από την Αμερική και τη μυστική αντιτρομοκρατική υπηρεσία του FBI στην οποία εργαζόταν, η αινιγματική τριανταπεντάχρονη με το λευκό δέρμα, τα κόκκινα μαλλιά και τα γυαλιά ηλίου που δεν βγαίνουν στιγμή από τα μάτια της, θα ψάξει για τον αινιγματικό δολοφόνο με τον δικό της ανορθόδοξο τρόπο.

Βίαιη, μονομανής, με μια ιδιαίτερη σεξουαλικότητα και καθόλου πολιτικά ορθή, η Στέλλα Άνταμς δεν θα απαιτήσει μόνο από τους συνεργάτες της την άμεση διαλεύκανση της υπόθεσης, αλλά θα μπλεχτεί και η ίδια επικίνδυνα βαθιά σε αυτήν.

Την ίδια στιγμή που τα γρανάζια –και οι γάντζοι– του παρελθόντος της έρχονται όλο και πιο κοντά της. Για να τη συνθλίψουν.