Το στοίχημα ήταν: Κείμενα, έως τόσες χιλιάδες λέξεις, παραδοτέα μέχρι τότε και εξάρχουσα η νουάρ ατμόσφαιρα. Το στοίχημα πήγαινε και πιο κάτω. Πώς στεγάζεις, μεταξύ εξωφύλλων, συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες; Αλλά και ιστορίες που εκτείνονται από τον αστικό ζόφο, μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος;
Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα, ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο Ε94, ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο Τελευταία έξοδος... Στρώμη, απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππου Φιλίππου, στο Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο, ή η αθηναϊκή κραυγή της Έλενας Χουσνή, στο Βουίζει η ψυχή μου, σε αντίστιξη με τη μαχόμενη οικολογική συνείδηση του Κώστα Μουζουράκη, στο Ο κόκκινος λύκος και το μελλοντολογικό νουάρ του Αντώνη Γκόλτσου, στο Η επιστροφή ή Το τέρας στο πατάρι.
Ήταν στοίχημα. Έγινε πράξη...