Εξορία: να είσαι ξένος στον κόσµο που φτιάχνεται γύρω σου και στον ίδιο σου τον τόπο. Σήµερα περισσότερο πα­ρά ποτέ. Και να γυρεύεις, µέσα σ’ αυτή την εξορία, µια πατρίδα: έναν τόπο –ή µήπως µια ου-τοπία;– για να δώσεις στη ζωή σου νόηµα. Ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Σήµερα περισσότερο παρά ποτέ, όταν όλα σε υποχρεώνουν να γυµνωθείς από τις αυταπάτες σου και να κοιτάξεις κατάµατα τον εαυτό σου. Να σκεφτείς από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις, για να καταλάβεις το πώς και το γιατί της εξορίας σου.

Τότε ίσως γεννηθούν µέσα σου κάποια απρόσµεναερωτήµατα για σένα και για όλους τους εξόριστους σαν εσένα: Μήπως µπορούµε να ανακαλύψουµε, µέσα στην παρακµή και στην απελπισία µας, την ευλογία να είµαστε Έλληνες – να είµαστε άνθρωποι;

Μήπως το σηµερινόοικουµενικόδράµα θα µπορούσε να αναστήσει τη νεκρή ελπίδα για µιαν άλλη Ελλάδα, µιαν άλλη Ευρώπη, έναν άλλον κόσµο;

Μήπως πλησιάζει η ώρα να χτίσουµε πάνω στα ερείπια της οικονοµίας, της κοινωνίας και της πολιτικής έναν ανθρώπινο πολιτισµό ικανό να αναζωογονήσει την κοινή ζωή;