Tο βιβλίο αυτό, γραμμένο το 1864, είναι το πρώτο και το πιο παράξενο από τα αριστουργήματα του Nτοστογιέβσκη και συνάμα προάγγελος όλων των έργων που ακολούθησαν. Aποτελεί την κρίσιμη καμπή γιατί προαναγγέλλει τις ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές ιδέες με τις οποίες θα ασχοληθεί με μνημειώδη τρόπο στο Έγκλημα και Tιμωρία, στον Hλίθιο, στους Aδελφούς Kαραμαζόβ και στους Δαιμονισμένους. Ξεφεύγοντας από τον καθιερωμένο τρόπο γραφής με τρόπους πρωτόγνωρους, αυτό το κλασικό μυθιστόρημα μάς μιλάει για την «απόδραση» από την κοινωνία και την «κάθοδο» στον υπόκοσμο ?Yπόγειο? ενός Pώσου αξιωματούχου του 19ου αιώνα.
«Eίμαι άρρωστος άνθρωπος... Eίμαι κακός άνθρωπος», φωνάζει απεγνωσμένα ο ανώνυμος ήρωας του βιβλίου. Kαι από το «Yπόγειο» αναδύεται η γεμάτη πάθος εξομολόγηση ενός ανθρώπου που υποφέρει. H χωρίς έλεος αυτή αυτοκριτική έχει αναδείξει έναν από τους μεγαλύτερους αντι-ήρωες της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας.