Τρυφερή είναι η μνήμη
που ξεφυτρώνει
στα ερείπια του μυαλού.
Μίσχος λεπτότατος
που κινδυνεύει διαρκώς
μα ξεδιπλώνει
φυλλαράκια
προς ένα φως
που μόνο αυτή γνωρίζει
και θρέφεται μυστικά
κι όλο θεριεύει
ώσπου καλύπτονται τα πάντα
από ένα πράσινο τρεμάμενο
που λάμπει και χαϊδεύει
τον άνεμο
κι αυτός το υμνεί
με ρυθμικές αναπνοές
και πότε πότε
ένα τραγούδι σιγανό
για δυο φωνές,
πες το παράπονο
ή κι εμβατήριο πένθιμο
για όσα δεν έγιναν ποτέ.

“Μια ιστορία με ποιήματα – με αρχή, μέση και τέλος. Για τις μικρές ώρες της νύχτας και για την αυγή, για τον ουρανό και για τη χλόη, για τα δέντρα, τα κλαράκια, τα ωδικά πουλιά, για την ελπίδα και το σκοτάδι, για όσα είναι εκεί και όσα λείπουν. Για τον έρωτα: όταν ανθίζει, όταν φυλλορροεί, όταν γίνεται βέλος που πληγώνει, κι όταν τελειώνει”.

Δήμητρα Γκρους, Athens Voice

“Με ποιήματα που διανύουν τη μικρή διαδρομή που χωρίζει το ιδιωτικό τοπίο από το ευρύτερο κοινωνικό, η ποιήτρια αποτυπώνει σκηνές και σκέψεις, όπως προκύπτουν από την επεξεργασία προσωπικών της πραγμάτων αλλά και από την παρατήρηση των εικόνων που στιγματίζουν την εποχή με το απάνθρωπο πρόσωπο, το παραπλανητικά και φαινομενικά μόνον ελεητικό”.

Διώνη Δημητριάδου, Fractal