Στα ξεχασμένα νεκροταφεία των τρένων

οξειδωμένο μέταλλο κοχλάζει στο λιοπύρι

παράθυρα που χάσκουν, τρύπια τζάμια

εναγκαλίζονται την οργιώδη φύση

κώνειο, χωνάκια, καλαμιές, αγκάθια

πνίγουνε αρμυρίκια κι ακακίες

σαν εκδρομή που έμεινε στη μέση

στέγη για τρωκτικά κι αναγκεμένους

πλάι στις μπουκωμένες ράγες

παπούτσια, καλώδια, κουβέρτες

κι απορρίμματα κάθε είδους.

Έτσι αδιάντροπα καλωσορίζει η πόλη

τον κάθε επισκέπτη, αθώα κι ανυπόληπτη

συνάμα, αναπαυμένη στον διττό της μύθο

συμπρωτεύουσα μα και προσφυγομάνα.

Θα πάψεις άραγε ποτέ, αγαπημένη εσύ,

α μας πληγώνεις;