Ο ΘΥΡΩΡΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ Μετρά ο ωρολογοποιός με τη μεζούρα του ράφτη πια τον χρόνο. Καιρό τώρα τα δευτερόλεπτα απιστούν καταβροχθίζουν στα γρανάζια τους πτηνά, πλεούμενα και δεσποινίδες εποχής που αργοπορούν αφηρημένες κι ας μειδιούν με νόημα στον θυρωρό των ημερών. Δεν ξεγελιέται, γυρεύει φιλοδώρημα. Βιάζεται η υδρόγειος κι είναι κλειστό απόψε το μουσείο – η σκόνη κι ο συναγερμός φρουρούν τα αρχαία νομίσματα –, δεν προλαβαίνει. Η μόνη οικονομία της λίγη χρυσή κλωστή απ’ τη θητεία στον λαβύρινθο. Είναι αρκετή να εξαγοράσει τη διάρκεια; Και δείτε, κύριε, στο καντράν τους λεπτοδείχτες – δέκα και δέκα ακριβώς – η σταματημένη στιγμή της κοιμωμένης χώρας. Όλα αρρωσταίνουν βήχοντας. Τελειώνει ο χρόνος των μορφών. Το χρέος δεν θα μου χαριστεί. Εξάπαντος, λίγη λεβάντα.