Με μια ποίηση ευγένειας μας συστήνεται η Έλυα Βερυκίου καταθέτοντας τα πρώτα ποιητικά της διαπιστευτήρια. Ποιήματα με λόγο απλό, ανεπιτήδευτο που αρθρώνεται με μιαν αγνότητα προσθέσεως, όπως ίσως θα ήταν ο λόγος, είτε ως φθόγγος είτε ως νεύμα, είτε ως έκφραση, των πρωτόπλαστων πριν την πτώση.

Ποίηση ερωτικής εξομολόγησης σε πρώτο, συνήθως, πρόσωπο, λόγος λαγαρός, τονισμένος μουσικά, με ένα υπόρρητο παράπονο, κάτω από τις φλέβες των λέξεων. Ήρεμος λόγος, ήμερος τρόπος.

Ένα ποιητικό adagio είναι ολόκληρη η συλλογή. Η ποιήτρια δημιουργεί, συνήθως, έναν σκηνικό χώρο στο φυσικό περιβάλλον, τον περιγράφει, κι εκεί αναπτύσσει την αφηγηματική δράση.

Το ερωτικό υποκείμενο είναι παρόν μέσα στην απουσία του.

Η ποιητική της Έλυας Βερυκίου είναι η αναζήτηση ενός τρόπου προκειμένου να ντυθεί με όρους τέχνης η μοναξιά και η εγκατάλειψη. Ένας τρόπος κατανίκησης του θανάτου μέσα από τις μικρές στιγμές αιωνιότητας, που θα πει αθανασίας, οι οποίες δωρίζονται στην ανθρώπινη θνητότητα μέσω του έρωτα.

Η ποιήτρια, στην πρώτη της εμφάνιση, φαίνεται ότι ελέγχει σε ικανοποιητικό βαθμό τα εκφραστικά της μέσα. Οι καταληκτικοί στίχοι θεμελιώνουν γερά τα ποιήματα. Δείχνει να γνωρίζει καλά την τεχνική της μεταφοράς. Ποίηση σαν κρυστάλλινη σιωπή, μέσα από την οποία διαθλάται ένας λόγος ερωτικού σπαραγμού, εκφρασμένος με αξιοθαύμαστη ευγένεια και αξιοπρέπεια.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Απόσπαμα από το βιβλίο:

Λουλουδι ραγισμένο
Μνήμη.
Ένα φως αχνορόδινο.
Κι εκείνο το φλογισμένο δειλινό που μ’ αγκάλιαζες σφιχτά με τη σιωπή σου.
Απ’ τη δροσιά κυλούσαν δάκρυα στα δέντρα,
κι εγώ να πλάθω σε σχήματα τη μοναξιά προσπαθώντας να διώξω μακριά τη θλίψη.
Ο θάνατος ένα γυάλινο λουλούδι, τα δάχτυλά μου τώρα που σφίγγουν το μολύβι κι αγγίζουν το χαρτί,
σκορπούν μακριά τη γύρη του.

Το ξέρω, μπορεί να είναι δύσκολο να πορεύεσαι με μία άγρυπνη ψυχή…
Μόνο να μην ξεχάσεις να μ’ αγκαλιάζεις σφιχτά μ’ εκείνη τη σιωπή.
Κι όσο κι αν η ζωή μου μοιάζει κάποτε με δάσος δακρυσμένο,
πάντα πλάι στους στίχους μου θα μένει μια πνοή, κι ο θάνατος λουλούδι ραγισμένο.