Εκεί όπου τελειώνει το επιστητόν, εις τα όρια μεταξύ Ρητού και Αρρήτου, Ορατού κι Αοράτου, Διατυπώσιμου και Αφάτου, εκεί ακριβώς αρχίζει η Ποίηση. Ο Καθηγητής και διεθνής Ακαδημαϊκός Διδάσκαλος Βάλτερ Πούχνερ εξάντλησε τα όρια της επιστημονικότητας αλλά δεν εξαντλήθηκε ο ίδιος. Το όραμα για έναν φωτεινότερο κόσμο, σε συνδυασμό με την αγνή εφηβική ψυχή του έδωσε διέξοδο στην υπαρξιακή του ανάσα σε μια ζωοδόχο πηγή καταιγιστικής ποιητικότητας, που εμφιλοχωρεί ανάμεσα στις λέξεις, στις σιωπές, στις παύσεις και τα κενά, εκεί όπου το σώμα εκφράζεται με τον ρυθμό τής ανάσας που αποπνέει ελευθερία όταν ο ενιαίος ψυχοσωματικός-πνευματικός φορέας είναι αθώος, κεκαθαρμένος κάθε συλλογικής ενοχής του υπό εξέλιξιν κόσμου τούτου.