"... Tα διδάγματα της ζωής του ενός γίνονται μαθήματα για τον άλλον, σε μιαν αντιστοιχία που παραπέμπει στα διηγήματα της Άννι Πρου και στη νουβέλα Ο γέρος και η θάλασσα του Χέμινγουει. Όμως, μπροστά στις δυο αυτές ρωμαλέες μορφές, ως τρίτη ψυχή της αφήγησης, έρχεται η ψυχή μιας πεταλούδας με το ελάχιστο βάρος της ν' αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι της σε ό,τι ακουμπά. [...] Η σκληρότητα της κοινωνίας των ορεσίβιων αίγαγρων προσιδιάζει εκπληκτικά στην αναλγησία της σιωπηρής και "σκεπτόμενης" ανθρώπινης κοινωνίας: είναι μια αλληγορία της κοινωνίας κυνηγών και θυμάτων, οι εξουσιαστικοί όροι της οποίας αντιστρέφονται με μεγάλη ευκολία, σε μιαν αφήγηση που περιφρονεί τους παραδεδομένους αφηγηματικούς τρόπους για ν' αποδώσει την ουσία της ανάλωσης σ' ένα στόχο που συνιστά εμμονή, καθώς και τη γλυκόπικρη γεύση της πτώσης."