Την ώρα που γράφω, κουλουριασμένος διπλα μου είναι ένας Γερμανικός Ποιμενικός που λέγεται Χαλ. Με την οικογένειά μου απολαμβάνουμε την παρέα του εδώ και οχτώ χρόνια και ο Χαλ αντιπροσωπεύει για μας όσα θα ήθελε κάποιος από ένα σκύλο. Είναι ήμερος, παιχνιδιάρης και υπάκουος, με τον δικό του, μοναδικό χαρακτήρα, που έχουμε πια καταλάβει και εκτιμήσει με τα χρόνια. Κοιτάζοντάς τον, γίνεται ξεκάθαρο γιατί πρέπει να έχει κανείς σκύλο: πολύ απλά, είναι ένας καταπληκτικός φίλος. Για πολλούς ανθρώπους, νέους και γέρους, αλλά ειδικά γι'' αυτούς που ζουν μόνοι, ο σκύλος τους είναι ο καλύτερος τους φίλος -και οι λόγοι είναι πολλοί. Ο σκύλος είναι ο απόλυτος σύντροφος. Δε θα κρίνει τα λάθη μας, αληθινά ή φανταστικά, δε θα θυμώσει μαζί μας, δε θα μας πει ψέματα, δε θα μας ξεγελάσει. Μπορεί, φυσικά, να είναι δυστυχισμένος αν του φερόμαστε άσχημα, αλλά δε θα μας κατηγορήσει ποτέ -η αθωότητά του και η πίστη του σ'' εμάς είναι απόλυτες.