Είκοσι εννιά ελληνικά λαϊκά παραμύθια στην ντοπιολαλιά της προέλευσής τους, με κοινό στοιχείο τη σημασία του φαγητού στην πλοκή τους.

Μια μικρή μελέτη, ως πρόλογος, ξεναγεί τον αναγνώστη σ’ αυτόν τον κόσμο με τις πραγματικές ή συμβολικές πανδαισίες, τα εξωτικά ή απατηλά εδέσματα, με φρούτα και ζαρζαβατικά που γονιμοποιούν, ζαχαρένιους γαμπρούς, ψωμί κι αλάτι, αίμα, γάλα του φεγγαριού και... καλή σας όρεξη!

«Αχάραγα την άλλη μέρα σηκώνεται η μάγισσα, παίρνει ζάχαρη και μέλι, παίρνει άσπρο αλεύρι, κάντιο και ροδόνερο, παίρνει βανίλια και μόσκο και αθόγαλο, τα ζυμώνει, τα μυρώνει, τα πλάθει και κάνει ένα τσουπωτό παλικάρι με τα όλα του».

(«Ο Ζαχαράκης», παραμύθι της Ηπείρου, από το Δείπνο με μάγισσες και κολατσιό με δράκους)
«Ο βασιλιάς έχει φύγει να πολεμήσει με τον αυτοκράτορα Κανταμπαλούτ, τον γείτονά του. Το βασίλειο είναι στα χέρια της μητέρας του. Το ίδιο και η νύφη της και τα δύο εγγονάκια της. [...] Ένα βράδυ η βασιλομήτωρ λέει στον αρχιυπηρέτη της:
-Αύριο για μεσημεριανό θέλω τη μικρή Αυγή.
-Α, κυρία!... ψελλίζει ο αρχιυπηρέτης.
-Αυτή είναι η επιθυμία μου, λέει η βασιλομήτωρ και το λέει με ύφος δράκαινας που ορέχτηκε φρέσκια σάρκα, και θέλω να μου τη σερβίρεις με σάλτσα “Ρομπέρ”».
(Η Ωραία Κοιμωμένη, από τα παραμύθια του Charles Perrault)