Αγαπητέ αναγνώστη,

Υποθέτω ότι δεν σου αρέσει να είσαι µουσκεµένος – εκτός αν είσαι γυµνοσάλιαγκας, θαλάσσια ανεµώνη ή µούχλα. Επίσης, ίσως προτιµάς να µη διαβάσεις αυτό το βιβλίο, στο οποίο τα ορφανά Μποντλέρ συναντούν µια ιδιαίτερα δυσάρεστη ποσότητα υγρασίας το διάστηµα που βρίσκονται κάτω από το νερό και στα βάθη της απελπισίας.

Τα τροµερά γεγονότα µε τα οποία έρχονται αντιµέτωπα είναι υπερβολικά για να απαριθµηθούν, και σίγουρα δεν θα ήθελες να αναφέρω τα χειρότερα από αυτά, που περιλαµβάνουν µανιτάρια, την απεγνωσµένη αναζήτηση ενός χαµένου αντικειµένου, ένα µηχανικό τέρας, το θλιβερό µήνυµα ενός χαµένου φίλου και χορό µε κλακέτες.

Εγώ, ως αφοσιωµένος συγγραφέας που έχει υποσχεθεί να µη σταµατήσει να καταγράφει την καταθλιπτική ιστορία των Μποντλέρ, οφείλω να συνεχίσω να εµβαθύνω στις ζωές των παιδιών. Εσύ όµως µπορείς να εµβαθύνεις σε ένα πιο χαρούµενο βιβλίο ώστε να µη µουσκέψουν τα µάτια και το κέφι σου.

Με όλο τον σεβασµό µου,

Λέµονι Σνίκετ