Ο Γεροστάθης ζούσε σε μια κωμόπολη της Ηπείρου, κοντά στα Γιάννενα, στα χρόνια τα παλιά, πριν απ' την Ελληνική Επανάσταση. Κόντευε τα εβδομήντα, όταν τον γνωρίσαμε, μα βαστιόταν ακόμα πολύ καλά. Γερός και ρωμαλέος, είχε πρόσωπο κατακόκκινο που το φώτιζε ένα χαμόγελο γεμάτο καλοσύνη, τα μάτια του έλαμπαν ζωηρά, και τα μαλλιά που του στόλιζαν το κεφάλι ήταν άσπρα σαν το χιόνι. Και, καθώς ήταν άνθρωπος φρόνιμος και με καλή καρδιά, όλοι τον αγαπούσανε στην Ήπειρο σαν πατέρα.
Ως τα δεκαοχτώ του χρόνια σπούδαζε στα Γιάννενα και ξεχώριζε ανάμεσα στους συμμαθητές του για την επιμέλειά του, την κρίση του, τη μνήμη και προ πάντων για την αγνότητά του. Ύστερα, αποχαιρέτησε μητέρα και πατρίδα κι έφυγε να πάει στην ξενιτιά, κοντά στον πατέρα του, που εμπορευόταν εκεί από χρόνια. [...]
Κι επειδή ο σκοπός του σεβάσμιου φίλου μας ήταν τριπλός, δηλαδή η υγεία η σωματική, η πνευματική και η ηθική, σε τρία αντίστοιχα μέρη διαίρεσα τις αναμνήσεις μου.
Μα, καθώς ο γέρος θεωρούσε την ευσέβεια πρώτο θεμέλιο σε κάθε καλή ανατροφή, αρχίζω τη διήγησή μου με όσα μας είπε για το Θεό.