Τι παράξενος άνθρωπος που ήταν αυτός ο Ζαχαρίας! Δε φαίνονταν πόσων χρονών
ήταν. Κανένας ούτε και οι γεροντότεροι της Γενεύης Δε θα μπορούσαν να θυμηθούν
από πότε κουβάλαγε πάνω στους ώμους του το αδύνατο και αποστεωμένο κεφάλι του
ούτε και πότε τον είδαν για πρώτη φορά στους δρόμους με τα μακριά άσπρα μαλλιά
του ν' ανεμίζουν στον αέρα. Ο άνθρωπος αυτός δεν έμοιαζε ζωντανός. Ταλαντευόταν
εδώ κι εκεί σαν το εκκρεμές των ρολογιών του. Το πρόσωπό του, ξερακιανό, χλωμό
και μαυριδερό, έμοιαζε με πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι.Η νουβέλα αυτή
δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1854 στο περιοδικό "Μουσείο των Οικογενειών" στο
Παρίσι. Είναι μια παραλλαγή του μύθου του Φάουστ, όπου το βασικό στοιχείο είναι
η αιώνια αναζήτηση του ανθρώπου για την αθανασία, το ξεπέρασμα της φθαρτής ύλης
μέσα από το πνεύμα. Η συμβολή του Βερν στο μύθο είναι η σκιαγραφία της
προσωπικότητας του Ζαχαρία σαν υπόδειγμα επιστήμονα-τεχνίτη, που γίνεται
αντικείμενο θαυμασμού από τους απλούς συμπολίτες του. Ο ήρωας της ιστορίας μας
δεν είναι αναχωρητής αλλά ζει στον κόσμο του. Μεθάει από τη δύναμη της
ανακάλυψής του να ελέγχει το χρόνο.