Σε κάποιο χωριό στη ζούγκλα της Βενεζουέλας φτάνει ένας ξένος, φυγάς, χρόνια καταδιωγμένος από τους εφιάλτες μιας βάναυσης ζωής: τη σκιά της γυναίκας που τον έχει σπαταλήσει, το τατουάζ της γοργόνας στο μπράτσο για να αναγνωρίζεται εύκολα από τους ζηλωτές μιας στυγνής δικτατορίας, την παραπλάνηση και την προδοσία που τον δηλητηρίασαν, ενώ ο ίδιος πίστευε ότι τον θρέφουν. Η ζούγκλα όμως δεν προσφέρει λύτρωση για τίποτα από αυτά, μόνο αφανισμό. Κι όταν ο ξένος επιχειρεί να καταστρέψει τον Σάντο Μπράβο, τον άγιο προστάτη του χωριού, ο άγιος γίνεται φίδι εκδικητικό και δραπετεύει, αφήνοντας πίσω του τον κουρνιαχτό μιας απερίγραπτης συμφοράς. Οι χωρικοί, ο σαμάνος τους και ο ξένος παρασύρονται στη δίνη των γεγονότων. Φανερώνουν τα αποτρόπαια μυστικά τους στον Σάντο Μπράβο, με την ελπίδα ότι θα σωθούν δίνοντάς του κάτι από τον εαυτό τους. Αλλά στο δολερό κόσμο της ζούγκλας η πλάνη της αλήθειας και η αλήθεια της πλάνης δεν είναι παρά άλλη μία θανάσιμη παγίδα.

Η βροχή σταμάτησε, εγώ σταμάτησα, γιατί ξαφνικά βλέπω μπροστά μου εκείνη τη γυναίκα. Την έχουνε δεμένη καθιστή πάνω στην μπίντα όπου είναι θηλιασμένος ο κάβος του βαποριού. Το μέρος απ' το σώμα της που είναι ψάρι σπαρταράει έξω απ' το νερό. Θέλω να τη δω για να διαπιστώσω αν είναι έτσι όπως μας την περιέγραφαν στο σχολείο, θέλω να σιγουρευτώ αν μοιάζει στο τατουάζ του μπράτσου μου, αλλά δε μ' αφήνουν. Οι μπάτσοι της ασφάλειας με οδηγούν βάναυσα προς τη σκάλα του βαποριού. Σιγά σιγά με βγάζουν μέχρι την κουβέρτα, κι εκεί γαντζώνομαι απ' τα ρέλια για να μπορώ να τη βλέπω, κι ίσως να καταλάβω γιατί σταμπάρανε με τη γοργόνα τη ζωή μου.