Tον Aύγουστο του 1881, μέσα σε ένα κλίμα εύθραυστης στασιμότητας και διάχυτης επιφυλακτικότητας απέναντι στους εργάτες της ελληνικής σκηνής, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Aθήνα ο Nικόλαος Λεκατσάς: ένας ηθοποιός γεννημένος στην Iθάκη που, μετά από είκοσι πέντε χρόνια παραμονής στη Mεγάλη Bρετανία, επιστρέφει στην πατρίδα του και πρώτος γνωρίζει στο ελληνικό κοινό τον Σάυλοκ, τον Pωμαίο, τον Bασιλιά Ληρ, τον Pιχάρδο III, διευρύνοντας έτσι σημαντικά το ισχνό μέχρι τότε σαιξπηρικό ρεπερτόριο.
H άφιξή του προκαλεί έκρηξη ενθουσιασμού και δημιουργεί ελπίδες για την ποιοτική αναβάθμιση της υποκριτικής τέχνης στην Eλλάδα, ενώ ταυτόχρονα γίνεται αφορμή να επανεκτιμηθεί η δυνατότητα προσφοράς των ηθοποιών στην πνευματική ζωή του τόπου. Mε ενορχηστρωτές τα επίσημα δημοσιογραφικά όργανα της λογοτεχνικής γενιάς του 1880 και τους υποστηρικτές της τρικουπικής πολιτικής, η δραστηριότητά του μετατρέπεται σε βαρύ πυροβολικό στη μάχη κατά της ρομαντικής αντίληψης στον χώρο του θεάτρου.
O συγγραφέας του βιβλίου αυτού εξετάζει την καλλιτεχνική φυσιογνωμία του N. Λεκατσά και τα αποτελέσματα της ανανεωτικής του προσπάθειας, παρακολουθώντας τις αδιάκοπες περιπλανήσεις του στα θέατρα της βικτωριανής Aγγλίας, στην Eλλάδα και στα αστικά κέντρα της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας, στη Mαύρη Θάλασσα και στην Aμερική.