Πού θα επιθυμούσε να πάει κανείς το χειμώνα; Πηγαίνω να συναντήσω την άνοιξη... πηγαίνω ν' ανταμώσω τον ήλιο... τον βλέπω να λαμποκοπάει μπροστά στα μάτια μου μέσα απ' την πολύχρωμη ομίχλη της Ανατολής».
Ίσως η Σύρος να γίνεται και πάλι ένα αναπάντεχο όσο και ευχάριστο παλκοσένικο: «Μα είναι στ' αλήθεια ο ήλιος της Ανατολής, και όχι το χλομό αντιφέγγισμα της λάμπας, που φωτίζει αυτήν τη χαριτωμένη πόλη της Σύρας...». Όσο για την Κωνσταντινούπολη, ναι αυτή είναι πάνω απ' όλα: «Η Κωνσταντινούπολη μοιάζει με το σκηνικό ενός θεάτρου όπου πρέπει να κοιτάξει κανείς μέσα από την αίθουσα δίχως να επισκεφτεί τα παρασκήνια».
Από την πρώτη σελίδα έως και την τελευταία αυτής της υπέροχης διαδρομής, που και εμείς με ξεναγό το Νερβάλ έντονα βιώνουμε, είναι ολοφάνερο πως αμετάκλητα κυριαρχεί ως μοιραίο χαρτί του πεπρωμένου, η γυναίκα.