Τα νότια παράλια του Ευξείνου Πόντου, που υπήρξαν η κοιτίδα του πιο απομακρυσμένου, ίσως για αιώνες, συμπαγούς τμήματος του ελληνισμού, είναι μια περιοχή γεμάτη μυστήριο και γοητεία. Ουρανομήκη βουνά, θυελλώδεις άνεμοι, πυκνή ομίχλη, καταρρακτώδεις βροχές, καταπράσινα λιβάδια και δάση συνθέτουν ένα μαγευτικό σκηνικό.
Για μας τους Έλληνες και ιδιαίτερα όσους έχουν προσφυγική καταγωγή ένα ταξίδι-περιήγηση στον Πόντο αποκτά πολλές φορές τις διαστάσεις ενός προσκυνήματος στη γη των πατέρων. Ωστόσο, πέρα από τις ήδη υπάρχουσες συναισθηματικές συνδηλώσεις και εξαρτήσεις, το ταξίδι αυτό μας φέρνει επιπλέον σε επαφή μ' έναν καινούριο γοητευτικό κόσμο. Και ο πιο αδιάφορος ταξιδιώτης παραδίδεται χωρίς αντίσταση στη μαγεία αυτού του κόσμου. Εδώ δεν έχουν προτεραιότητα μόνο τα μνημεία και οι ιστορικές αναφορές, αλλά και η ανθρώπινη παρουσία, πλαισιωμένη από ένα πλήθος αξέχαστων αισθητικών εμπειριών.