Το ποδόσφαιρο είναι σαν το θέατρο. Σε αυτήν τη φράση, που ακούγεται συνεχώς από ποικίλα φίλαθλα ακροατήρια διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και πολιτισμικών κοινοτήτων, το μυστικό βρίσκεται στο "σαν". Σε αυτήν τη λέξη της παρομοίωσης ή της μεταφοράς, που θέλει να φέρει κοντά τον κόσμο του ποδοσφαίρου σε αυτόν του θεάτρου. Ζωντανά θεάματα και τα δύο με ένα αρχικό (άλλοτε ανοιχτού και άλλοτε κλειστού τέλους) σενάριο, με πρωταγωνιστές που ενίοτε λατρεύονται από τους θεατές, με σκηνοθέτες (κυρίως τους προπονητές), σκηνογράφους, ενδυματολόγους και φωτιστές, φροντιστές σκηνής και ταξιθέτες που φροντίζουν για την καλύτερη δυνατή επιτέλεση της παράστασης. Κοντολογίς, ένα πλήθος συντελεστών, παραγόντων και παραμέτρων που μοχθούν να ενισχύσουν αυτό το "σαν", να του δώσουν είτε τη γοητεία της μεταφοράς είτε την ισχύ του αυτονόητου. Εάν λοιπόν δεχθούμε με κάποιον τρόπο ότι το "ποδόσφαιρο είναι σαν το θέατρο", γιατί τότε να μην γράψουμε θέατρο για το ποδόσφαιρο - αυτήν τη λαϊκή θεότητα που τη λάτρεψαν και τη λατρεύουν όλοι, που την αξιοποίησαν και την αξιοποιούν όλοι, ανάλογα με τους στόχους τους: οι καλλιτέχνες και οι πολιτικοί, οι δικηγόροι και οι γιατροί, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες, ακόμα και οι φιλόσοφοι;